Het is genoeg geweest. De gedachte sluimert al lang door mijn hoofd, maar de knoop is doorgehakt. Ik hoef het niet meer. Het is tijd om terug zelf te beslissen welke informatie ik opneem, het is tijd dat ik mijn vriendschappen werkelijk face-to-face beleef. Dat ik personen die me intrigeren op de man af aanspreek in plaats van eerst via hun digitaal evenbeeld te controleren of mijn inschatting wel klopt. De lijst met argumenten is eindeloos. Het is genoeg geweest; ik ontvriend Facebook.

Zo’n 2,5 jaar geleden heractiveerde ik mijn Facebook-account na een afwezigheid van twee jaar. Sedert die dag zoek ik nog steeds naar een grondige reden waarom ik dat deed. Ook nu ik zinnens ben mezelf weer offline te halen, zijn er veel mensen die argumenteren dat dit een slechte zet is. Dat het handig is om in contact te blijven, dat het een direct en efficiënt medium is als je iets nodig hebt, dat je er veel mensen tegelijk mee kan bereiken.

Er zit uiteraard een grond van waarheid in, er zijn redenen waarom Facebook een mooie verrijking van ons sociaal leven kan zijn. Of beter; kon zijn. Want het is naar mijn ervaring anders uitgedraaid dan ik had verwacht.

Wat is het contact met vrienden die je niet vaak meer ziet waard als het niet intenser wordt dan een keer per maand vragen hoe het gaat? Het is mogelijk om op Facebook altijd vlotte, enthousiaste praatjes te maken (lees: veelvuldig gebruik van emoticons), maar als je die persoon - tegenkomt, draait het uit op de meest ongemakkelijke situatie waar geen van beide zin in heeft.

De relaties die je onderhoudt via Facebook zijn fake. En niet alleen de relaties zijn fake. De droomvoorstelling van onszelf op de profielparade, erg realistisch is het meestal niet.

Hoe langer ik op het feestboek scroll of rondklik, hoe meer ik besef dat het een café vol dikke nekken is, waar iedereen zo luid mogelijk roept wat hij of zij wel niet heeft - en in zo’n café drink- ik liever geen pintje. Het past perfect in het plaatje van de 21e eeuwse kapitalistische maatschappij. Nu je altijd en overal reclame ziet, nu er - continu gekocht en verkocht wordt, is Facebook voor veel mensen een perfecte manier om zich(zelf) ook sociaal te verkopen. Je zou denken dat dit enkel gedaan wordt door de generatie die met Facebook opgegroeid is, maar ook mensen van hogere leeftijd spelen het spelletje vrolijk mee.

Ook de social media-strategie van instellingen of organisaties waarvan je een beetje niveau mag verwachten, verlaagt zich naar het “allemaal-samen-leuk-doen”-principe. De (officiële pagina van de) Universiteit Antwerpen die een leuke foto van haar studentenrestaurant post met de oproep er iets te komen eten. Een zogeheten kwaliteitskrant als De Standaard die bericht over de zoektocht naar de nieuwe K3 alsof het wereldnieuws is. Het niveau ligt niet al te hoog, ik kan slechts hopen dat het geen weerspiegeling is van het werkelijke niveau van onze mensheid.

Uiteindelijk draait Fakebook maar om één ding; de likes. Het bevredigende gevoel dat 185 mensen jouw profielfoto leuk vinden, je gevatte reactie die aanslaat, het is een soort troost voor wie twijfelt aan zichzelf, me dunkt. Een digitaal schouderklopje dat je gebrek aan positiviteit in je echte leven opvult. De schijn van populariteit die wordt opgewekt lijkt een basisbehoefte om met vertrouwen doorheen het leven te wandelen.

Ik zal me alvast voorbereiden op de reacties die dit artikel zal veroorzaken op het medium dat toevallig ook onderwerp is van deze tekst. Ja, ik heb hier ook aan deelgenomen, dat ga ik niet ontkennen. Maar door eraan deel te nemen zag ik in hoe zielig het eigenlijk is. Hoe fake mijn leven aanvoelt op het sociale netwerk. En daarmee is het genoeg geweest. Ik meld mij af van het Fakebook en schakel mijn echte, natuurlijke leven terug aan.

PS. Ik besef ook dat dit artikel waarschijnlijk enkel gelezen zal worden doordat het via Facebook gedeeld zal worden. Anno 2015 is dat nu eenmaal de meest directe manier om mensen te bereiken. Ik ga niet vechten tegen de bierkaai.