Tijdens mijn studies Grafische Vormgeving kregen we een uurtje per week het vak ‘Bedrijfsbeheer’. Een vriendelijke boekhoudster kwam ons vertellen waarom we deze kennis ooit zouden nodig hebben, wanneer we zouden gaan freelancen of een eigen ontwerpbureau zouden willen oprichten.
Maar ons creatievo-brein blokkeerde volledig op woorden als ‘vennootschapsbelasting’, ‘winstoogmerk’ en ‘roerende voorheffing’. De hele klas buisde voor het vak, waarop de directie besloot alle scores met twee punten te verhogen zodat toch minstens een deel van de klas geslaagd was. Ik geloof dat ik een 11 had.
We zijn 15 jaar later en nu beheer ik mijn eigen bedrijf. En ik vervloek mezelf dat ik toen niet wat beter heb opgelet. Want een eigen zaak runnen is moeilijk. Je wilt je product en visie zo eerlijk mogelijk in de markt zetten, maar tegelijk moet er geld in het laatje komen. Anders ga je binnen de kortste keren kopje onder. En je moet opboksen tegen de grotere spelers die veel meer voordelen hebben dan jij.
Just follow the money
Ga mee met Bloovi naar Simon Sinek in Amsterdam. In een snel veranderende wereld hebben we Optimistisch Leiderschap nodig: leiders die kansen zien en hun teams met vertrouwen door onzekerheid leiden. Ga mee met Bloovi naar Amsterdam en zie hoe Simon Sinek en andere sprekers jou inspireren om te groeien
De afgelopen jaren heb ik als ondernemer enorm veel geleerd over hoe bedrijven in elkaar zitten. Die kennis heeft mijn blik op de wereld veranderd. Just follow the money en je krijgt een beter inzicht in hoe de wereld in elkaar zit. We kopen elke dag spullen en maken elke dag gebruik van diensten. Maar wie weet eigenlijk hoe die producten gemaakt worden? Welke mensen er achter het bedrijf zitten? Waar hun inkomsten vandaan komen en vooral, waar ze naartoe gaan?
Zo weet ik ondertussen dat 95% van alle CEO’s in de wereld mannen zijn. Er zijn zelfs meer CEO’s die John heten dan dat er vrouwelijke CEO’s zijn. Sad but true. De 62 rijkste mensen (voornamelijk blanke mannen) op aarde bezitten nu even veel rijkdom als de armste helft van de wereldbevolking. En zoals de Panama Papers de voorbije week pijnlijk blootlegden, betalen de superrijken vaak geen belastingen, terwijl de belastingdruk voor de gewone mensen steeds hoger wordt.
Ook jij ondervindt de impact
Het lijkt een ver-van-mijn-bed-show voor jou als gewone burger of consument, maar die ongelijkheid heeft ook impact op jouw leven.
Laten we Charlie Magazine even als case nemen. In ons geval komt het merendeel van de inkomsten van onze lezers. We proberen zo duurzaam mogelijk te werken: onze printnummers drukken we op kleine oplages in een groene drukkerij en onze T-shirts zijn gemaakt van bio-katoen onder een Fair Wear Label. In tegenstelling tot de mainstream magazines krijgen we geen steun van de overheid.
Foto: power2bloom.be
Charlie Magazine betaalt braafjes btw op alle inkomsten (hou even vol, want ik weet dat je wil afhaken als je dingen als ‘btw’ leest). Dit in tegenstelling tot de mainstream bladen. Zij zijn vrijgesteld van btw. Geen. Als in 0 euro. Noppes. Vorig jaar werd België hiervoor op de vingers getikt door Europa, want deze grapjes zijn natuurlijk niet wettelijk. Lobbyisten gingen aan het werk en achterpoortjes werden gevonden.
Alles met overheidsgeld, behalve waardevolle online initiatieven
Daarnaast krijgen de grote mediahuizen de komende vijf jaar 850 miljoen euro subsidiesteun om hun kranten en magazines te bussen via Bpost. Al die voordelen gelden voor kwaliteitskranten als De Tijd en De Standaard, maar ook voor bladen als Joepie, Dag Allemaal en Flair.
Dat gebeurt allemaal met overheidsgeld, bestaande uit belastingen geïnd bij de gewone burger zoals jij. Zonder dat jij het weet betaal je dus mee aan een compleet onrechtvaardig subsidiesysteem dat nog eens milieuonvriendelijk is ook. Want een kwart tot de helft van de papieren kranten en magazines wordt dagelijks ongelezen richting afvalbedrijf gestuurd. Om even kort door de bocht te gaan: met jouw belastingsgeld wordt dus de verspreiding van een pulpblad dat vol advertenties staat ondersteund, terwijl waardevolle online initiatieven geen structurele steun krijgen.
Dit zou hetzelfde zijn als een grote supermarktketen vrijstellen van btw en transportkosten, en de kleine bakker om de hoek die zo milieubewust en gezond mogelijk probeert te bakken, wel de volle pot laten betalen. De eigenaar van de supermarktketen wordt rijker terwijl de bakker nauwelijks de rekeningen kan betalen. Hoeveel kans heeft die bakker om te concurreren met de supermarkt, denk je?
Moest ik niet in de sector zitten, had ik dit waarschijnlijk nooit geweten. En zo zijn er 100.000 dingen die we dagelijks kopen of consumeren waarvan we niet weten hoe ze gemaakt worden, hoe schadelijk ze zijn voor onze planeet en wie er rijk of net arm van wordt. Iedereen zou dus beter af zijn als we allemaal wat beter op de hoogte waren van hoe de bedrijfswereld in elkaar zit.
Lobbyisme en vriendjespolitiek in House Of Cards
Het grappige is dat we er massaal van smullen als het fictie is. Met ongeloof en tegelijk veel plezier kijk ik naar het vierde seizoen van House of Cards waarin vriendjespolitiek en lobbyisme tot een kunst verheven worden. Dat het bij ons nooit zo erg zal worden, zeggen ze weleens. Except it is. Want hoeveel Remy Dantons lopen er in ons land rond om deals te sluiten en potjes geld te verzekeren?
Daarom pleit ik ervoor om mensen van jongs af aan uit te leggen hoe bedrijfsbeheer werkt.
Jong ondernemerschap
Ja, we moeten mensen van kindsbeen af de werking van bedrijfsbeheer uitleggen. Maar dan op een leuke manier waarbij je hersenen niet beginnen bloeden van de overdosis ambtenarij en Moeilijke Woorden. Ik denk nog steeds dat je de wereld kan veranderen niet alleen met politiek, wetenschap en kunst, maar ook door producten en diensten in de markt te zetten. Kijk maar naar mensen als Steve Jobs en Mark Zuckerberg en hoeveel impact hun bedrijven hebben op de wereld, for better or for worse.
Ik zie elke dag jonge mensen die duurzaam en sociaal willen ondernemen. Die slimme oplossingen bedenken voor ons afvalprobleem of alternatieven willen bieden voor onze overconsumptie. Als er iemand een duwtje in de rug nodig heeft én verdient, zijn zij het wel, niet de grote bedrijven wiens woekerwinsten rechtstreeks naar de zakken van de aandeelhouders gaan.
De verantwoordelijkheid ligt dus in de eerste plaats bij onszelf, om net iets meer na te denken bij wat we kopen en waarom. Al is dat niet altijd makkelijk. Ik ben op veel dagen al blij dat mijn kinderen aangekleed en op tijd op school geraken, laat staan dat alles wat ze dragen of eten een bio-label heeft. Dus nee, ik ben zelf niet heiliger dan de paus, maar ik doe mijn best.
De taak van bedrijven
In een tweede plaats is er een job weggelegd voor de bedrijven. Zij moeten dringend duurzamere én haalbare alternatieven op de markt brengen, zonder slavenarbeid en schadelijke producten.
Ik pleitte eerder al voor een label dat aangeeft wanneer een product milieuonvriendelijk is i.p.v. milieuvriendelijk. Want duurzaam en ecofriendly zouden de norm moeten zijn en niet de uitzondering. Maar de allergrootste verantwoordelijkheid ligt voor mij bij de overheid. Die met het geld van haar burgers net die goede initiatieven zou moeten steunen in plaats van multinationals een voorkeursbehandeling te geven.
(Ben je er nog? Wees gerust, we zijn er bijna.)
Daarom is het zo belangrijk om je wél druk te maken over de Panama Papers. Ook al denk je zuchtend ‘we kunnen er toch niks aan doen’, of ‘dit is te ingewikkeld’. Door te doorgronden hoe de bedrijfswereld in elkaar zit, besef je beter hoe de wereld werkt.
Het verandert je manier van consumeren, maar misschien ook je stemgedrag en hoe je in het leven staat. In Amerika is Bernie Sanders bijvoorbeeld goed op weg om presidentskandidaat te worden voor de Democraten, net omdat hij ingaat tegen de macht die Wall Street heeft op de politiek. En die boodschap resoneert bij een grote groep mensen.
De verandering zal van onderuit moeten komen
En dus niet van de politiek of de multinationals. En wij burgers en consumenten hebben meer macht dan we zelf soms denken. Want wat is een politieker zonder stemmen? Wat is een bedrijf zonder klanten? Ik denk dat iedereen het eens is dat we met al onze kennis en rijkdom beter kunnen en verdienen. Het is zoals schrijfster Caitlin Moran zegt: “I’ve lived through ten iOS upgrades on my Mac – and that’s just something I use to muck about on Twitter. Surely capitalism is due an upgrade or two?”
Ik ben helemaal klaar voor die upgrade. Steek de stekker maar in.
Deze post verscheen origineel op Charliemag
