Twee decennia lang heeft Barbara Torfs (54) mee haar stempel gedrukt op familiebedrijf Schoenen Torfs. Dat deed ze in de rol van directeur Marketing & Communicatie. Haar grootste uitdaging was meteen ook haar grootste wapenfeit: de Belgische schoenwinkelketen het digitale tijdperk inloodsen. Een boeiende periode waar Barbara Torfs met veel trots op terugkijkt, maar met ons wil ze het vooral graag over de toekomst hebben. Want sinds ze vier jaar geleden een andere weg is ingeslagen, heeft Torfs de ‘job van haar leven’ gevonden. “De cirkel is rond, bij leven en welzijn blijf ik dit tot mijn pensioen doen”, klinkt het enthousiast.

Springen op haar vijftigste

In 2017, toen ze net vijftig jaar was geworden, besliste Barbara Torfs - nicht van CEO Wouter Torfs - om de deuren van het succesvolle familiebedrijf achter zich toe te trekken. “Een beetje een symbolische keuze”, zegt ze zelf. “Ik wou nog iets anders gedaan hebben in mijn leven. Mijn vijftigste verjaardag leek het goede moment om die sprong te wagen.”

Met twintig jaar bedrijfservaring op zak weet Torfs maar al te goed wat wel en niet werkt in een organisatie. En dus zette ze mee haar tanden in Springbok Coaching van founder Brecht Buysschaert, een bedrijf dat focust op gezondheidsmanagement op de werkvloer en waarbij vooral het fysieke aspect veel aandacht krijgt. Als licentiaat Lichamelijke Opvoeding voelde Torfs “de turnjuf in haar weer naar bovenkomen”.

Managen versus ondernemen

Structuur brengen, focus houden, het overzicht blijven bewaren, rekenen en budgetteren. Als Barbara Torfs nadenkt over wat ze heeft binnengebracht bij Springbok Coaching, dan zijn het vooral die dingen. “Typische management skills”, zegt ze daarover. “Door de jaren heen ben ik gaan beseffen dat ik een betere manager dan ondernemer ben”, geeft Torfs toe. Ze heeft “niet genoeg lef” voor dat laatste, meent ze. “Ondernemers zijn durvers, maar dat ben ik niet genoeg. In mijn samenwerking met Brecht heb ik het verschil heel goed gemerkt.”

Hij: de man die met beide voeten springt, de doener. Zij: de vrouw die liever eerst denkt en dan pas doet. “In dat opzicht waren we heel complementair”, zegt Torfs. Dat klinkt goed - en is het ook, benadrukt ze - maar nét die complementariteit kon in de samenwerking soms tot spanningen leiden. “Ik was de risico-averse, de persoon die structuur zocht en kanttekeningen maakte. Dat botste wel eens met Brechts ‘gewoon doen’-mentaliteit’.”

Uit balans geraakt

Hoewel de match met Springbok aanvankelijk goed zat, heeft Torfs het bedrijf vorig jaar toch verlaten. Ze wijst met de vinger naar de impact die de coronacrisis op haar had. “Springbok was een jong, daadkrachtig bedrijf in volle groei en toen kwam COVID-19. Van de ene op de andere dag viel alles plat. We zouden eerst in juni terug opstarten, dan werd het september. Tegen dan was het duidelijk dat we gedeeltelijk van voor af aan zouden moeten beginnen: opnieuw mensen gaan overtuigen, onszelf gaan verkopen, klanten achterna gaan. Ik weet het, dat hoort erbij, bij dat ondernemen. Maar in die lange zomer van 2020 heb ik me de vraag gesteld of ik daar op mijn 54ste nog wel zin in had”, zegt ze eerlijk. Het antwoord was neen.

Ik heb beseft dat ik de voorbije drie jaar zo hard had ingezet op mijn daadkracht, dat ik mijn draagkracht te veel had verwaarloosd

“Ik heb eens goed in de spiegel gekeken, en ben heel kritisch geweest voor mezelf. Op die manier kwam ik tot het besef dat ik de voorbije drie jaar zo hard had ingezet op mijn daadkracht, dat ik mijn draagkracht te veel had verwaarloosd.” Barbara Torfs hecht veel belang aan een goede balans tussen die twee, zegt ze, iets wat ze heeft meegenomen uit haar tijd bij Schoenen Torfs. Het eerste: actie ondernemen, resultaatgedreven zijn en verantwoordelijkheid nemen. Het tweede: jezelf kunnen zijn, denken en écht voelen in plaats van doen, vertragen, loslaten en stil worden. “Je hebt beide polen nodig om een goede ondernemer te kunnen zijn, maar er moet vooral een gezonde balans zijn tussen de twee.”

En die balans was op een bepaald moment zoek. “Ik kon er geen energie meer voor opbrengen om nog eens die doorstart mee te maken. Brecht had daar wel nog zin in. Meer zelfs, hij zat - zoals ik hem ken - opnieuw boordevol ideeën. Ik had die eerste drie jaar bij Springbok alles gegeven, het was rock ’n roll hé. Fantastisch, maar ik zag het niet zitten om het nog eens opnieuw te doen”, zegt Torfs. “Dus ik heb het bedrijf verlaten, onder een goede verstandhouding met Brecht. Er was wederzijds begrip voor mekaars beslissing. De zijne om blijven door te gaan, de mijne om ermee te stoppen.”

Het evenwicht gevonden

Zonder werk vallen in het midden van de coronacrisis zou menig mens zenuwachtig maken. Dat was niet zo bij Barbara Torfs. Ze voelde zich rustiger, gelukkiger en vrijer. “Ik had geen concreet plan, maar dat was oké. Je moet niet altijd wachten tot je een plan B hebt, daar ga je je niet beter van voelen”, klinkt het. “Het belangrijkste was dat ik weer aandacht had voor mijn draagkracht, voor de dingen waar ik plezier aan beleefde. Ik heb mijn vrijwilligerswerk bij Bond Zonder Naam verdergezet en mijn neef geholpen in zijn work & joy retreat Klein Bosrijk.”

Aan haar werk bij Bond Zonder Naam (BZN) kwam eind vorig jaar echter een onverwacht staartje. Na het overlijden van directeur Björn Caekelbergh werd aan Barbara Torfs gevraagd om zijn functie over te nemen. “Zijn overlijden kwam erg plots, dus ineens moest er snel geschakeld worden. Het was de beste optie voor de organisatie op dat moment, dus ik heb toegezegd. Met een zwaar hart, want het verlies van Björn was voor ons allemaal dramatisch.”

Na enkele weken in de functie “gebeurde er iets magisch” met Torfs: “Ik voelde: dit klopt gewoon. Ik heb de job van mijn leven.” Onbewust brengt ze de magie van dat moment over in haar manier van vertellen: nederig voor de ontdekking, maar vol goesting voor de mogelijkheden. “De daadkracht en draagkracht zijn perfect in evenwicht in wat ik nu doe”, zegt ze. “De draagkracht zit alleen al in de missie van BZN: tonen wat niet gezien of gehoord wordt in de samenleving, voor mensen zorgen. De daadkracht zit ’m in het feit dat ik plannen heb met deze organisatie. Mensen kennen ons van de spreuken, maar oh, het is zoveel meer dan dat: initiatieven, sensibilisering, acties. Dat wil ik nog meer naar buiten brengen.”

Lessons learned

De cirkel is rond voor Barbara Torfs, zo benadrukt ze zelf. “Ik kan er mijn management skills in kwijt, ik kan een stukje ondernemerszin loslaten in mijn functie en ik werk samen met een heleboel vrijwilligers. Ik ben zelf doorheen mijn carrière vrijwilliger geweest bij een aantal organisaties, dus ook mijn passie daarvoor komt hierin terug. Mooier kan toch niet?”, vraagt ze zich luidop af. “Bij leven en welzijn hoop ik dit tot aan mijn pensioen te doen.”

De drive die ze heeft voor haar werk bij Bond Zonder Naam valt op, maar ze wil niet afdoen aan haar ervaringen bij Schoenen Torfs en Springbok Coaching. “Absoluut niet. Het waren bijzonder mooie tijden. Heb ik alles juist gedaan? Nee. Maar ik zou achteraf gezien niks anders hebben gedaan.”

“Het mooie aan ondernemen is de journey of learning. Zowel uit de dingen die goed gaan als de dingen die fout lopen, leer je ontzettend veel bij. Ik zou niet staan waar ik nu sta zonder al die lessons learned”, besluit Torfs.