Hoe deze autodidact de kunstwereld inpakt: “Eenmaal je de ondernemersmicrobe te pakken hebt, wil je meer en grotere doelen bereiken”

Liesbeth Philippaers (Photo by Lies Willaert)

Ze ziet zichzelf als iemand van wie het leven pas écht gestart is op haar 35ste. Voordien was het voor Liesbeth Philippaers vooral een lange zoektocht naar wie ze was en kon zijn. “Ik spiegelde me altijd aan mijn adoptieouders die het leven wat minder avontuurlijk zien dan ik.” Na een grote reset beslist de jonge artieste om ten volle voor haar passie te gaan. “Nu ik twee jaar zelfstandig bezig ben als kunstenares, merk ik dat het ondernemerschap me echt wel in het bloed zit.”

Ze was amper een paar weken oud toen ze geadopteerd werd, begint Liesbeth Philippaers (40) in alle openheid haar verhaal. Geen kwaad woord over haar adoptieouders die haar altijd hebben gerespecteerd zoals ze is, maar de jonge creatievelinge merkte al snel dat ze heel andere genen in zich had. “Mijn ouders zijn redelijk ‘braaf’ en behoudingsgezind ingesteld. Risico’s nemen, is in hun ogen iets wat je beter kan mijden.”

“Ik ben, geloof ik, net het tegenovergestelde. Ik hou erg van mijn vrijheid. Als kind was ik altijd aan het rennen in de tuin, ik kon geen minuut voor de tv zitten en leefde echt met mijn hoofd in de wolken. Toen ik ouder werd, zag ik mensen in mijn omgeving vooral het klassieke traject volgen. Dat hield in: je gaat studeren, zoekt een stabiele job en daar bouw je dan je leven omheen. Ik voelde al redelijk snel aan dat dat er voor mij niet echt inzat.”

Aan de bodem

Maar omdat ze zich maar al te graag wil conformeren aan de norm, worstelt Philippaers lang vooraleer ze haar eigen natuur durft te tonen. Té lang om een kortsluiting te voorkomen. “Ik was rond de dertig toen ik een bore-/burn-out heb gekregen. Op dat moment was ik aan het werk als HR-adviseur. Een opleiding die me - als ik eerlijk moet zijn - niet echt lag en een job die achteraf gezien niets voor mij was: de hele dag aan een bureau zitten, dat was op z’n me niet echt mijn ding. Toch heb ik nog zes jaar in de sector gewerkt. Maar op een bepaald moment wringt het zo hard dat het gewoon niet meer gaat, alle energie was op.”

Als je dan volledig aan de bodem zit, moet je alle moed bijeenrapen om je energiemeter terug op te laden, weet Philippaers. “Een vriend zei me: ‘Waarom begin je niet te schilderen? Daar ga je je misschien beter van voelen’.”

Geen fout plan, vindt de jonge dertiger. Ze is altijd wel creatief bezig geweest met onder andere interieurontwerp, kleding en muziek. Als tiener overwoog ze nog om kunsthumaniora te gaan volgen, maar een eerdere ervaring op de tekenacademie zei haar dat dat misschien niet het beste plan was. “Ik moest daar allemaal realistische dingen tekenen. Dat vond ik gewoonweg niet boeiend. Het was weer het verhaal van altijd: ik wou heel graag passen in het klassieke plaatje, maar viel telkens uit de rij.”

Autodidact in de liefde én in de kunst

Abstracte landschappen is het eerste waaraan Philippaers zich waagt. “Dat deed deugd, maar het paste nog altijd niet helemaal bij mijn persoon. Dan ben ik een paar workshops ‘beelden maken’ gaan volgen. Dat was wel een ontdekking voor mij, vooral qua materiaalgebruik. Ik ben dan schilderijen beginnen maken op basis van kunsthars: expressionistische action paintings. Daar zijn dan mijn kleurige pop-(he)artsculpturen bijgekomen, ofwel energieke, explosieve interieurobjecten in de vorm van een hart.”

Voor een reeks schilderijen waarmee ze nu tentoonstelt, werkte Philippaers met condooms in plaats van met penselen. Het idee kwam er na haar zoveelste break-up. De liefde is dan ook haar eerste inspiratie, vertelt de kunstenares, of dan vooral de keerzijde ervan: stukgelopen relaties en haar teleurstelling in het romantische ideaal. “Misschien ben ik niet gemaakt voor de liefde zoals de meesten onder ons ze kennen of beleven. Maar ik heb wel heel veel liefde in me en die wil ik graag delen: is het niet in mijn relatie, dan wel door mijn kunst.”

De microbe te pakken

Dat haar liefdesperikelen de deur zouden openzetten naar een nieuwe job, had Philippaers evenwel niet verwacht. “Dat was zeker niet het eerste plan. Ik dacht: dit zal een leuke hobby blijven. Maar hoe meer ik ermee bezig was, hoe meer ik besefte dat het echt mijn passie was. Ik had ook gemerkt dat mijn creaties best wel aansloegen bij een klantenpubliek. In eerste instantie dan de hartobjecten waar ik nog zoveel kanten mee uit kon. Daar zit commercieel misschien toch iets in, voelde ik. Alleen, dan moest ik er wel volledig voor gaan, het roer helemaal omgooien en gewoon volle gas geven.”

“Een businessplan had ik op dat moment niet. Daar was ik als echte kunstenaar totaal niet mee bezig (lacht). Mijn eerste hartjes verkocht ik dan ook volledig met verlies. Maar het begon me wel te dagen: als ik hier ooit mijn beroep van wil maken, ga ik dat financiële aspect toch onder de knie moeten krijgen. Ik ben dan in het traject Starterslabo gestapt. Door na te denken over mijn strategisch plan, mijn doelen en cijfers, kwam ook het inzicht: oké, dus zóveel moet ik hier gaan verkopen om er maandelijks van te kunnen leven.”

Een ondernemer voelde de artieste zich in die fase zeker nog niet. “Eerst dacht ik: moet ik mensen hier nu nog geld voor vragen ook? Daar had ik het best moeilijk mee. Maar gaandeweg leer je dat te aanvaarden. Je maakt iets moois, dus mag je er ook voor betaald worden. Uiteindelijk is het wel je kostwinning.”

“En het gekke is: nu ik twee jaar zelfstandig bezig ben met This Girl merk ik dat de ondernemersmicrobe me wel degelijk in het bloed zit. Dan gaat er werkelijk een sluis in je open: je wilt altijd meer en grotere doelen bereiken. De drive om mijn ‘kindje’ groot te zien worden, geeft me ontzettend veel energie. Trouwens, mijn drie andere kinderen - die van vlees en bloed dan - zijn ook een grote inspiratiebron. Ik herken in hen duidelijk kleine ondernemertjes. Het moet dan toch van ergens komen (lacht).”

Wereldwijd exposeren

Door voluit voor haar ambitie te gaan, ontdekte Philippaers kwaliteiten die ze nooit bij zichzelf had vermoed. “Je leert verkopen, gesprekken voeren, met potentiële klanten omgaan en je netwerk uitbouwen. Vooral dat laatste ligt me echt, heb ik gemerkt. En netwerken is zó cruciaal als je het als kunstenaar wilt maken. Ik verzorg mijn relaties goed. Met Instagram is de wereld alvast heel klein geworden. Die kanalen zet ik ook heel doelbewust in. Het hoort vandaag bij het creatieve ondernemerschap.”

Naar massaproductie streeft Philippaers niet, bevestigt de kunstenares. Ze wil altijd nog persoonlijk voeling houden met haar creaties. Haar eerste objectief vandaag is om nog meer zichtbaarheid te krijgen in de art- en galeriewereld. De buitenlandse belangstelling kwam er alvast sneller dan verwacht. “Met mijn schilderijen en sculpturen exposeer ik nu onder andere in Leuven en in Knokke, binnenkort komt er een galerij bij in Brussel en volgende maand ga ik in Madrid tentoonstellen.”

“Het klinkt misschien overambitieus, maar ik wil echt wereldwijd gaan met mijn werk. Daar zet ik nu ook alles op in. Ik vind het wel enorm belangrijk om altijd heel bewust de plaatsen te kiezen waar ik exposeer. Die moeten passen bij het imago dat ik wil uitstralen. Ik ga altijd op zoek naar plekken die me verder kunnen brengen op de lange termijn.”

Philippaers beseft dat er vandaag wel meer mensen in dezelfde impasse zitten als zijzelf een aantal jaar geleden: compleet opgebrand en op zoek naar een uitweg. Of ze vanuit haar eigen ervaring nog een goede raad kan meegeven? “Als het in jouw persoonlijke situatie mogelijk is – want dat is het helaas niet altijd – zou ik zeggen: ga er gewoon voor. Denk vooral niet dat er dingen in je schoot gaan geworpen worden. Daar heb ik me vroeger wel eens in vergist. Volg je passie, spring, maar beslis dan ook meteen om álles te geven. Want laat me eerlijk zijn, het is een pittig avontuur en vooral keihard werken.”