Gentse onderneemster Hadisa Suleyman over haar eigenzinnige ‘Estate of Mind’: “Ik weet niet of er veel ondernemers zo chill zijn als ik”

Hadis Suleyman, founder van Estate Of Mind

Ze is de rust zelve, en toch spat de energie van het scherm. Niet enkel tijdens onze videocall, maar sinds kort ook op nationale televisie. Naast het nieuwe gezicht in het vtm-programma ‘Huis Gemaakt’, is de 33-jarige Hadisa Suleyman in het dagelijkse leven vastgoedmakelaar, fulltime ondernemer en vooral ook een toonbeeld van hoe je een succesvolle personal brand creëert. Dicht bij jezelf blijven en vooral gelukkig zijn, dat is waar het bij Hadisa Suleyman om draait. En dat trekt de Gentse door in alles wat ze doet.

“Op mijn zeventiende heb ik het licht gezien en wist ik 100 procent zeker: ik wil vastgoedmakelaar worden. Geen idee waarom, maar het heeft mij nooit meer losgelaten. Dus stond alles wat ik daarna deed in het teken van die ene grote droom.” Drie jaar lang combineerde Hadisa Suleyman werk met studies aan de avondschool, daarna begon ze aan haar verplichte stage. En dat was wat haar betreft geen schot in de roos. “Omdat ik toen al een heel andere opvatting had van wat voor soort makelaar ik wou zijn. En dat matchte totaal niet met de rol die ik op mijn stageplek moest vervullen.”

Als er een trein passeert...

Ondanks die mindere ervaring was er geen houden aan de grote vastgoeddroom van Hadisa Suleyman. “De boekhouder waarvoor ik deeltijds werkte, ging verhuizen en bood mij zijn oude kantoor aan. ‘Als er een trein passeert, moet ik erop springen’, dacht ik. Dus ben ik in juni 2016 gestart met een eigen kantoor in hartje Gent.”

Een stap die de nodige financiële uitdagingen met zich meebracht. “Het is een kantoor van 175 vierkante meter, dat is megagroot. Dus richtte ik het aanvankelijk in als coworking space. Maar dat draaide niet goed”, vertelt Suleyman. En dat was het moment dat de onervaren onderneemster voor het eerst met cashflow-problemen te maken kreeg. “Ik wist dat die cashflow ooit een probleem zou worden, maar ik had er nog niet verder over nagedacht: dat zouden we dan wel zien. Ik ben bij de bank gaan aankloppen, maar zij wilden mij geen bijkomende lening geven. Dan heb ik maar beslist om het kantoor te huur te zetten om zo de grootste kost te elimineren, wat mij opnieuw de nodige financiële ademruimte gaf.”

Maar stress? Die was er niet, althans niet bij de onderneemster zelf. “De mensen rondom mij hadden meer stress dan ikzelf. Want ik had in mijn hoofd de rekening al gemaakt: als ik nu failliet ga, is mijn investering weg en ben ik een paar maanden huur kwijt. Het ging om ongeveer 40.000 euro. Dat is een dikke auto die je in de prak rijdt als je te veel gedronken hebt en waarbij de omniumverzekering niet tussenkomt”, lacht Suleyman. “Superpijnlijk, maar niet onoverkomelijk. In mijn hoofd was dat niet zo erg. Al was het in datzelfde hoofd eigenlijk ook geen optie om te falen.”

Atypisch profiel uitspelen

Het was dus een kwestie van de makelaarsbusiness draaiende te krijgen, en dat op haar eigen manier, onder haar eigen voorwaarden. “Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik geen prospectie zou doen. Ik wilde inzetten op mijn persoon: ik heb een kleur, een grote mond, en ben dus een atypische makelaar, en dat wou ik maximaal uitspelen. Dus ik ging volop voor Instagram en Facebook, waar ik een foto postte voor elke scheet die ik liet (lacht). En zo heb ik via mijn netwerk vrij snel mijn eerste pand binnengehaald. Het ging traag, maar wel goed.”

“Ik vind het superbelangrijk om te werken met mensen die dezelfde visie delen”, verklaart Suleyman haar atypische aanpak. “Want dat heeft invloed op je dagelijkse geluk. Met mij samenwerken is een beleving, en dat is wijs voor alle partijen, maar ik ga niet zomaar met iedereen in zee. Ik heb al verschillende keren neen gezegd. Als je meer gaat verliezen dan dat je erbij wint, moet je dat durven. Mijn mentale rust is belangrijker dan koste wat kost extra klanten binnenhalen.”

De beste in het vak

Het komt in ons gesprek een paar keer terug: het vermogen om nee te zeggen. “De meeste mensen hebben het moeilijk met dingen afbakenen, en kiezen voor zichzelf. Want dat is wat ik doe: ik kies volledig voor mezelf, waardoor ik mijn klanten ook steeds kwaliteit kan bieden. Ik weet eigenlijk niet of er écht veel ondernemers zo chill zijn als ik ben”, zegt ze met een brede glimlach op het gezicht.

Ondernemen heeft veel verschillende gezichten, aldus Suleyman, maar de vraag is altijd: wat maakt je gelukkig? “En dat moet als basis dienen om je verdere bedrijf uit te bouwen”, benadrukt de Gentse onderneemster. En wat je niet gelukkig maakt? Daar moet je vanaf stappen. “Vroeger wilde ik een makelaarskantoor met tien man van alle soorten: zwart, wit, getatoeëerd, echt een zootje ongeregeld. Dus nam ik mensen aan, maar daar werd ik niet blij van. Mensen zijn het moeilijkste dat er is, en ik word er niet gelukkig van om anderen hun shit op te lossen. Ik wil dus nu alleen nog een team dat 100% achter mij staat en mij helpt met de branding, en dus geen makelaars meer naast me, tenzij er een witte raaf op mijn pad komt (lacht). Weet je, ik wil niet per se de grootste zijn, maar wel de beste in het vak.”

Druk bezig maar niet werken

Op de vraag of ze dan veel werkt, moet Hadisa Suleyman smakelijk lachen. “Nee. Ik werk niet, ik maak plezier”, is haar antwoord. “Als ik naar klanten ga, zet ik mij daar neer, drink met die mensen een koffie en keuvel over het leven, is dat dan werken? Als je dat niet graag doet misschien wel. Maar ik vind dat super chill. Ik ben dus vaak druk bezig, maar het voelt niet aan als werk. Mijn laptop is mijn ontspanning: als ik een hele dag heb rondgelopen, en ik kan ‘s avonds wat creatief nadenken, wat dingen aanpassen op de website, mails beantwoorden, foto’s bewerken, strategische kwesties oplossen,... Eigenlijk komt het erop neer dat ik ‘s avonds op mijn productiefst ben en de to do’s die overdag binnenkomen dan worden verwerkt.”

“Maar,” voegt Suleyman er nog aan toe, “ik doe dan ook alleen maar wat ik graag doe en wat ik goed in ben. Stel je voor dat ik zou solliciteren als boekhouder, niemand zou mij aannemen, want ik kan niet rekenen. En mijn leven zou keihard zijn, want dat is mijn ding niet. Doe wat je graag en goed doet en ga daarin verder, en dan komt het vanzelf.”

Perceptie is alles

Is dan alles wat ze doet, ook gelukt? Hoegenaamd niet, repliceert Suleyman. “De coworking space bijvoorbeeld, die is mislukt. En ooit organiseerde ik een event waar je op een ongedwongen manier advies kon inwinnen bij een makelaar, architect en bankier. Megawijs, maar er is niemand komen opdagen.”

En wat je dan doet, is zo snel mogelijk loslaten, klinkt het. “Ik heb daar geen moeite mee. Bovendien: als je dan wat mensen optrommelt die je kent om wat gin tonics te komen drinken, dan zit je kot rap vol. Als je dan wat sfeerfoto’s neemt, dan is de afgang net iets minder.” Ze lacht ermee, maar heeft ook wel een punt. “Heel veel is perceptie, dat kan je op social media goed merken. Ik zie veel mensen die ik ken dingen posten waarvan ik denk: dat strookt niet met wie jij bent.”

Terwijl het net lijkt alsof door social media ondernemen gemakkelijker is geworden dan ooit. “Ik zie heel veel mensen, vooral vrouwen, die zich laten vangen aan het idee van snel succesvol zijn in online businesses. Maar er wordt veel gefaket en gekopieerd. Ze zien dat iemand anders het supergoed doet, en gaan dan doen alsof het ook supergoed gaat. Ik kan daar doorkijken, maar veel mensen niet, en die laten zich vangen en worden zo net ongelukkig, omdat ze dingen doen waar ze niet voor gemaakt zijn.”

Geen quick fixes in een vluchtige maatschappij

Want het ondernemerschap is niet voor iedereen weggelegd, stelt Suleyman onomwonden. “Ondernemen is hot, en ik snap dat. Vroeger vond ik zelf ook dat iedereen dat kon - mits de juiste ondersteuning. Maar dat is niet zo. Als het niets voor jou is, blijf er dan af, want je gaat er niet gelukkig van worden. Terwijl geluk net alles is.”

En laat je vooral niet vangen aan quick fixes, voegt ze er meteen aan toe. “Het belangrijkste dat je moet hebben als ondernemer is een langetermijnvisie. Beseffen dat acties vandaag misschien pas binnen tien jaar renderen. En dat is best tricky in een vluchtige maatschappij”, waarschuwt ze.

Waar ze zichzelf dan ziet op lange termijn? Misschien wel in het buitenland, krijgen we als antwoord. “Ik ben op mijn vijftiende Turks beginnen leren, en daar ben ik een paar jaar geleden terug mee begonnen”, zegt Suleyman. “Daarnaast heeft Estate Of Mind een vertakking die in Turkije vastgoed verkoopt aan mensen die een tweede verblijf zoeken. Dit is niet mijn core business, maar misschien wel de eerste aanzet om daar ooit iets verder te doen. Je moet altijd eerst een basis hebben in je land van herkomst, om dan pas ergens anders naartoe te gaan.”