Hoe ex-triatleet Marc Herremans als ondernemer in zesde versnelling leeft: “Ik volg gewoon mijn hart”

Bouwvakker, brandweerman, paracommando, triatleet, auteur, coach en keynotespeaker,… Het klinkt alsof Marc Herremans al tien verschillende levens leidde, terwijl hij nog maar 49 is. Eenentwintig jaar na zijn fietsongeluk in Lanzarote, waarbij hij vanaf de borst verlamd raakte, smijt hij zich nog steeds 100 procent: samen met goede vriend Kevin Roofthooft bracht hij een gezonde ontbijtshake op de markt: “Het is nooit een eenmansverhaal, maar dat van een heel team. Alles in het leven is teamwork. En dat geloof is na mijn ongeval alleen nog maar versterkt.”

Het ontbijtgat in de markt

Als voormalig triatleet heeft Herremans al menig eiwitshake achter de kiezen, al valt X-OATS daar volgens hem niet mee te vergelijken. “Onze overnight oats zijn volledig natuurlijk. Er zitten ook geen suikers, bewaarmiddelen of andere rommel in”, klinkt het enthousiast. “Een ander voordeel zijn de twintig gram natuurlijke proteïnen en de vele vezels van de haver, die je langer een verzadigd gevoel geven.”

Ook aan de medemens en de natuur heeft het duo gedacht: “X-OATS is klimaatneutraal. X-OATS is klimaatneutraal. Je hoeft niets weg te gooien. Gewoon je herbruikbare beker uitspoelen en klaar. Bovendien schenken we een deel van de opbrengst aan het goede doel, voor waterputten in Afrika.” Het verhaal is volgens Herremans dan ook compleet: “Het is gezond, heeft een beperkte impact op het klimaat én je doet iets terug voor mensen die het veel minder goed hebben dan wij!”

“Dat is een raar verhaal”, antwoordt Herremans als we hem vragen waar de naam X-OATS vandaan komt. “Ik ben altijd een extreem grote haverfan geweest. Het idee om daar iets mee te doen, speelde al jaren in mijn hoofd. Extreme oats, extreem gezond, extreem goed voor jezelf, extreem goed voor het klimaat,… zoiets in die trant. In 2010 reden er al enkele van mijn atleten rond met X-OATS op hun trui, een merk dat toen nog niet bestond”, lacht hij. “Er was noch tijd, noch de juiste persoon om samen aan dat merk te bouwen. Tot nu met Kevin. Ik vertelde hem er al zwanzend over en van het een kwam het ander.”

Te weinig uren in een dag

Herremans liegt niet als hij zegt dat hij sinds zijn ongeluk in 2002 in zesde versnelling leeft. Naast X-OATS heeft hij immers nóg een hele berg ander werk op zijn bord liggen. “Ik revalideer vijf uur per dag. We hebben drie kleine kinderen. Daarnaast bezielen we To Walk Again, Athletes for Hope en de revalidatieweide, train ik atleten bij 185 Coaching én organiseer ik drie evenementen. De dag is dus altijd veel te kort”, glimlacht hij.

Hoe slaagt hij er als ondernemer, vader en mens in om zijn focus te behouden? “Ik probeer zoveel mogelijk gestructureerd in blokken te werken”, antwoordt de voormalige paracommando. “Het ene gedeelte van de dag besteed ik aan revalidatie, een ander gedeelte aan de kinderen, enzovoort. Zo probeer ik ervoor te zorgen dat het allemaal haalbaar blijft. Al moet ik toegeven dat ik pas na middernacht in bed kruip en geen enkele seconde in de zetel zit. Ik ben letterlijk constant bezig.”

Daarin heeft Herremans al een hele weg afgelegd, vernemen we. “Vroeger was ik constant en overal bereikbaar. Mails, berichten, noem maar op. Dat doe ik nu bewust niet meer. Het is voor mij persoonlijk de grootste uitdaging: die balans behouden tussen mezelf en de projecten waarvoor ik me inzet”, klinkt het peinzend. “Je móét bijna mee in de ratrace. Ik wil nog zoveel doen voor anderen, maar af en toe moet ik mezelf een halt toeroepen. Er zijn maar 24 uur in een dag. Dus ik behoed me ervoor om in die waan te worden meegesleept. Door in blokken te werken én veel qualitytime met de kinderen in te plannen.”

Iets terugdoen voor de samenleving

Na zijn ongeval vervelde Herremans tot ondernemer. In hoeverre verschilt zijn huidige leven van dat van een topsporter, vragen we hem? “Als triatleet ben je heel dikwijls met jezelf bezig. Je fietst alleen, zwemt alleen, loopt alleen. Terwijl ik vandaag net heel vaak met andere mensen samenwerk. Tijdens mijn lezingen, binnen To Walk Again, tijdens mijn revalidaties en op de revalidatieweide, de atleten die ik coach en nu met Kevin: ik ontmoet heel wat mensen en leer telkens bij”, antwoordt de winnaar van de Ironman Hawaï. “Mijn leven is nu enorm sociaal en dat vind ik geweldig.”

Een ondernemende ziel, dat is Herremans ten voeten uit. Wat drijft hem daartoe? Waren zijn ondernemingen bewuste keuzes of is hij er als vanzelf ingerold? “Ik zag wat er rondom mij gebeurde. Ik kwam uit de wereld van topatleten. En plots was ik iemand die verlamd was van borst tot teen. Een hele nieuwe, onbekende wereld. Tijdens revalidaties zag ik de meest schrijnende dingen, zoals kinderen die van de hals tot de tenen verlamd waren. Ik wilde iets terug doen”, blikt de ex-triatleet terug.

“Ik had het geluk dat ik bekend was, want dat maakte dingen op touw zetten een stuk makkelijker. Zoals To Walk Again. Eerst gaven we allerlei lezingen en ondertussen hebben we in het ziekenhuis van Herentals een hele vloer waar we revalidaties aanbieden”, zegt Herremans. “Tijdens de covid-periode bedacht ik me dat die mensen altijd patiënt zijn en in het ziekenhuis zitten. Ik vond dat we een plaats moesten creëren waar ze ook buiten kunnen revalideren. Zo ontstond de revalidatieweide: een plek met minipaardjes en mini-ezeltjes waar kinderen met een beperking, autisme, downsyndroom, noem maar op, buiten kunnen vertoeven. Ik wilde met mijn bekendheid iets doen wat ertoe deed en zo laten zien dat er nog wél veel mogelijk is.”

Doorzetten als team

Denken in mogelijkheden, wilskracht, doorzettingsvermogen en positivisme, het lijkt Herremans zo gemakkelijk af te gaan. Heeft hij zich daarop getraind of zat het van nature in hem, willen we weten? “In alles wat ik voor het ongeval deed, zocht ik naar uitdagingen en doelen om te behalen”, neemt hij ons mee. “In de bouw probeerde ik een dak af te krijgen tegen het einde van de dag bijvoorbeeld. Bij de para’s probeerde ik de snelste te zijn, en ga zo maar door. Na het ongeval was mijn doorzettingsvermogen een natuurlijke reactie, denk ik. Ik wist niet anders en zei tegen mezelf: ‘Kijk, ik wil en zal de Ironman van Hawaiï winnen. Ik zal de Crocodile Trophy winnen. En ik zal vader van drie kinderen worden.”

“De belangrijkste link tussen mijn doelen voor en na het ongeval? Dat het altijd teamwork is geweest. Bij de para’s waren we een team, bij de brandweer ook. Na mijn ongeval stond er een sterk medisch team klaar dat mij er heeft doorgehaald. En toen ik thuiskwam, stond er ook daar een team klaar om me te helpen m’n dromen te verwezenlijken. Nu ook met Kevin”, blikt Herremans dankbaar terug. “We bereiken die doelen samen. Het is nooit een eenmansverhaal, maar dat van een heel team. Alles in het leven is teamwork, daar ben ik heilig van overtuigd. En dat geloof is na mijn ongeval alleen nog maar versterkt.”

Atypische ondernemer

Hij is heel ondernemend, maar de slechtste ondernemer ever, bekende de ex-triatleet een tijd terug in een interview met De Tijd. “Veel ondernemers zijn zakenmannen. En ik ben dat absoluut niet”, lacht hij als we hem naar die uitspraak vragen. “We organiseerden onlangs een galaparty voor de revalidatieweide, binnenkort komt er een triatlon-evenement voor de weide aan, we organiseren kerstwandelingen, ik ga vaak bij mensen op bezoek,… Ik doe heel veel gratis voor anderen. En dat is iets wat de meeste ondernemers niet doen. Zij verwachten dat hun acties geld opbrengen.”

Herremans geeft daar niet om, wordt ons duidelijk. “Ik denk dat ik aan het einde van mijn leven misschien meer geld bijeen gespaard zal hebben voor liefdadigheid, dan voor mijn eigen gezin.” De vader van drie laat zich niet leiden door een businessplan. “Ik volg gewoon mijn hart. Iemand zei me ooit dat als je goed bent voor anderen, anderen ook goed zijn voor jou.”

“En ik heb al vaak gemerkt dat dat zo is. Ik put er enorm veel voldoening uit om iemand te gaan bezoeken in het ziekenhuis, ook al ben ik zo een halve dag kwijt”, gaat hij verder. “Net zoals die evenementen: ik weet dat die mij geen eurocent opleveren, maar duizend mensen hebben een goede tijd gehad én we kunnen weer wat aan het goede doel schenken. Dan ben ik gelukkig. Dat is niet hoe de meeste ondernemers denken.”

Een les die Herremans daardoor naar eigen zeggen leerde, is de volgende: “Je mag niet iedereen blindelings vertrouwen. Ik geloof altijd in de goedheid van de ander, maar één keer liep ik zwaar met mijn hoofd tegen de muur. Dat is een serieuze wake-upcall geweest die ik meeneem naar de toekomst”, sluit hij af.