Business as Usual staat niet in het woordenboek van business mentor en bedrijfsstrateeg Maurice Van Kerkoerle, founder van Inner Strength. Hij wil ondernemers laten zien en leren hoe ze kunnen zijn wie ze moeten zijn en wat ze moeten doen om de gewenste resultaten te bereiken. Case in point: Philip Carpentier van wegenbouwbedrijf Bruggeman-Maes Infra. “Maurice heeft mij geleerd om niet te denken in termen van ik zou moeten maar ik ga dat doen.”
Wegenbouwbedrijf Bruggeman-Maes Infra focust sinds de oprichting in 2012 op overheidsopdrachten, met als specialiteit (complexe) rioleringswerken. Daarnaast voert het bedrijf privé- en B2B-opdrachten uit, zoals de aanleg van bedrijventerreinen en industriële werken. Vandaag werkt er een veertigtal mensen voor het bedrijf en draait het een mooie omzet van 12 miljoen euro.
“Ik heb Maurice Van Kerkoerle en diens Inner Strength vorig jaar via een artikel op Bloovi leren kennen”, aldus founder Philip Carpentier. “Ik besloot om hem te contacteren, omdat mijn bedrijf weliswaar aan het groeien was, maar ik niet het gevoel had dat ik meegroeide. Ik had een businesscoach nodig, omdat ik op een lastig kruispunt zat in mijn leven en mij veel vragen stelde: waar wil ik naartoe met mijn bedrijf? Heb ik helpende handen nodig, en zo ja, wie dan? Wil ik die groei wel, als dat ten koste gaat van mijn privéleven? Enzovoort.”
“Ik weet nog dat Maurice me tijdens ons eerste gesprek zei dat ik klonk als een 70-jarige (lacht). Ik moest mij daarentegen duidelijke doelen stellen over waar ik naartoe wilde met mijn bedrijf, zelfs zaken waar ik alleen maar over durfde dromen. Maurice heeft dat willen vervolgens omgezet in echt gaan doen: in 2023 staan we daar, in 2024 daar …”
Maurice deed mij inzien dat, als ik een bepaald traject wil volgen met mijn bedrijf en mijn doelen heb gesteld, ik die mensen dan gewoon moet gaan zoeken en aannemen en vervolgens doen wat nodig is!
Duidelijk doelen stellen
Heel concreet begon Philip met aanwerven: een technisch directeur die veel operationele taken van hem overnam, een CFO die de financiële kant van het bedrijf heel kort opvolgde en managede en heel waardevol bleek om zaken cijfermatig te maken. Verder startten enkele nieuwe werfleiders, een aankoper binnen administratie en een nieuwe office manager.
“Allemaal zaken die in beweging zijn gebracht door in gesprek te gaan met Maurice”, gaat Philip verder. “Daarvoor redeneerde ik te veel zo: ik ga die mensen nooit vinden, die zijn te duur om aan te nemen … Maurice deed mij inzien dat, als ik een bepaald traject wil volgen met mijn bedrijf en mijn doelen heb gesteld, ik die mensen dan gewoon moet gaan zoeken en aannemen. Zonder mij zorgen te maken of die betaald kunnen worden. Als je ze wil vinden, zal dat gebeuren en zal je ze kunnen betalen. Dat is in elk geval gebleken.”
Heel veel energie
De businesscoach zelf komt op dat moment even tussen. “Ik heb Philip voor alle duidelijkheid niet gezegd dat hij klonk als een 70-jarige”, lacht hij. “Wel dat hij op mij zo overkwam. En daarmee bedoel ik dat hij weinig energie uitstraalde. Ik zag letterlijk iemand die al jarenlang tegen een soort plafond aan zat, hetgeen zich zelfs uitte in zijn manier van spreken. Maar die vaststelling was wel de wake-up call en trigger die hij nodig had. Want zo’n mooi bedrijf dat zo’n mooie bloei kende, dat moest gewoon geleid worden door iemand met heel veel energie.”
“Kijk, het probleem was dat Philip te veel petjes op had”, gaat Maurice verder. “Hij runde het bedrijf, hij deed de financiën, hij zorgde voor de inkopen … Philip is iemand die het werk graag naar zich toetrekt. Met als gevolg dat hij zes op zeven dagen werkte, twaalf uur per dag of meer. Dat was gewoon te veel voor één persoon. Maar omdat hij, zoals hij zelf zei, die broodnodige profielen niet wilde aanwerven omdat hij zichzelf het verhaal vertelde van ‘die zijn te duur’, bleef hij als het ware maar in cirkels draaien en kwam hij niet tot actie. Ik heb hem laten zien wat het hem kost om mensen niet aan te nemen. Vervolgens heb ik hem laten zien wat er met zijn bedrijf wel mogelijk is als hij mensen aanwerft. Want het eerste wat dan vrijkomt, is tijd om aan het bedrijf te werken. En vervolgens zijn we gaan kijken hoe we die tijd konden invullen? Dat bleek vrij evident: met acquisities, aanbestedingen, het doen aangroeien van de portefeuille – die trouwens als gevolg hiervan van negen naar twaalf miljoen euro is gegaan. En ironisch genoeg net doordat Philip minder is gaan werken, omdat hij geleerd heeft om verantwoordelijkheid weg te leggen bij de mensen rondom hem.”
Leiderschap is een berg zonder top, en hoe groter een bedrijf, hoe meer shit er op tafel komt, net als steeds andere uitdagingen, aldus Maurice Van Kerkoerle.
Gedachten, stemmingen en angsten
“Waar het op neerkomt, is dat ik ben gaan werken met de aannames die Philip in zijn hoofd had en die hij als onmogelijk zag. Hij dacht wel ik zou eigenlijk een CFO kunnen gebruiken en ik zou eigenlijk een technisch directeur nodig hebben, maar hij deed het niet, omdat gedachten, stemmingen en angsten in de weg zaten. Daar heb ik hem mee geconfronteerd, en hem geleerd die ik zou te vervangen door ik ga.”
Er was dus een moment waarop Philip voor zichzelf vaststelde dat hij niet op hetzelfde tempo meegroeide met het bedrijf. Maar was de effectieve stap naar een businesscoach een drempel waar hij effectief overheen moest, willen we weten. “Of ik mij ervoor schaamde een coach te zoeken? Absoluut niet. Integendeel, het was iets dat ik al veel eerder had moeten doen, en ik ben heel blij dat ik die stap gezet heb. Niet alleen omdat ik er beslissingen door heb genomen die ik eerder niet durfde nemen, maar ook omdat hij mijn leiderschap gechallenged heeft. Leiderschap wordt nergens aangeleerd, er bestaat geen enkele opleiding voor op scholen of universiteiten. Bijgevolg is dat een traject dat nog niet afgelopen is, en dus de reden waarom ik met Maurice tot in lengte der dagen blijf werken. Leiderschap tonen blijft een ongoing process. In de woorden van Maurice: leiderschap is een berg zonder eind, en hoe groter een bedrijf, hoe meer shit er op tafel komt, net als steeds andere uitdagingen. Dan ben ik blij met een coach als Maurice aan mijn zijde.”
Leiderschap wordt nergens aangeleerd, er bestaat geen enkele opleiding voor op scholen of universiteiten. Bijgevolg is dat een traject dat nog niet afgelopen is, en dus de reden waarom ik met Maurice tot in lengte der dagen blijf werken.
Spelen om te winnen
“Ik ben blij dat Philip dit brutaal eerlijk deelt”, pikt Maurice in, “want het is echt wel nog een stigma bij ondernemers. Velen stellen de beslissing uit, omdat ze vrezen dat ze als een loser zullen gezien worden omdat ze met een coach werken. Terwijl alle grote succesvolle ondernemers – de Richard Bransons en Elon Musks van deze wereld – professionals rond zich verzamelen, waaronder coaches. Om effectiever te communiceren met de pers, beter te netwerken, grotere opdrachten binnen te halen, enzovoort. Of kijk naar Lionel Messi: die man heeft vijf verschillende coaches, onder meer voor media en voeding. En hij heeft alles gewonnen op voetbalgebied wat er te winnen valt. Dat is geen toeval. Eigenlijk komt het heel eenvoudig hierop neer: je kan niet alles alleen. Sommige dingen zie je gewoon niet, en dan is het heel waardevol om iemand in je omgeving te hebben die je daarmee kan confronteren. Want pas dan kan je er iets mee doen. En dat heeft Philip gedaan. Dat apprecieer ik ook zo aan hem: hij speelt het spel altijd om te winnen.”