Maar liefst twee decennia lang ontfermde Joost Callens zich in zijn rol van CEO als goede huisvader over Camino Group, de Oost-Vlaamse familiale holding die bouwonderneming Durabrik als één van de elf dochterbedrijven onder zijn vleugels heeft. Met Geert Pauwels komt er voor het eerst een externe CEO aan het roer. Voor Joost Callens (56), die actief blijft binnen het bedrijf maar dan meer vanuit een vrije rol, breken nieuwe tijden aan. “Als ik niet meer in de vergaderingen bij mijn team zal zitten, ga ik toch een traantje wegpinken. Maar wat ik zeker niet wil, is mij vereenzelvigen met het familiebedrijf.”
Weloverwogen beslissing
“Eigenlijk speelden er drie factoren een rol in mijn beslissing”, bijt Joost Callens de spits af. “Allereerst heb ik indertijd zelf het geluk gehad om in het familiebedrijf te komen werken op het moment dat mijn vader operationeel alles al had losgelaten. Hij is altijd mijn vader gebleven, hij is nooit mijn baas geweest. Dat voorbeeld wil ik voor mijn kinderen en die van mijn zus stellen”, klinkt het beslist. “De derde generatie komt ondertussen aan het raam piepen en ik wil niet zitten wachten tot iemand het roer overneemt.”
De tweede reden? Een toevallige ontmoeting tijdens een opleiding die Callens een keer per jaar organiseert. “Samen met vier anderen verzorg ik een keer per jaar onze opleiding Future Proof Leadership, rond bewust leiderschap en alles wat daarbij komt kijken”, legt hij uit. “Geert was één van de deelnemers en we hadden meteen een positieve klik. Hij was 12 jaar lang CEO van spoorvervoerder Lineas en had net een sabbatical achter de rug. Geert wou zich stilaan heroriënteren.”
De derde generatie komt ondertussen aan het raam piepen en ik wil niet zitten wachten tot iemand het roer overneemt.
“Daarnaast deed ik op een bepaald moment een oefening voor mezelf: een opstelling rond mijn professionele toekomst”, vervolgt Callens zijn motivatie om de CEO-fakkel door te geven. “Die liet me inzien dat dit misschien wel hét moment was om die rol van CEO niet nog tien jaar te rekken, maar net naar voren te schuiven, zonder er een tijdslimiet op te zetten.”
Deze drie elementen zorgden ervoor dat Joost Callens de gesprekken met zijn opvolger Geert Pauwels aanving. “Het werd al snel duidelijk dat hij de juiste man was om de organisatie naar het volgende level te brengen en om verder te schrijven aan het Camino verhaal met als rode draad een sterke samenwerking tussen onze verschillende activiteiten. Zelf kan ik ook nog toegevoegde waarde bieden, maar dan in andere rollen en op mijn eigen manier.”
Niet verknocht aan titels
Of de eigenlijke knoop moeilijk door te hakken was? “Nee”, antwoordt Callens overtuigd. “De sabbatical van vijf maanden die ik vijf jaar geleden hield (toen hij de voettocht Camino richting Santiago de Compostella aflegde - vandaar ook de naam van het bedrijf; nvdr) was veel moeilijker”, lacht hij. “Ik hou me niet vast aan titels, dus dat valt best mee. Als ik met andere mensen uit familiebedrijven spreek, dan voel ik soms dat de hete adem van de vorige generatie er veel te kort op zit. Of dat ze moeilijk kunnen loslaten, terwijl de toekomst net aan de jeugd is.”
Als ik met andere mensen uit familiebedrijven spreek, dan voel ik soms dat de hete adem van de vorige generatie er veel te kort op zit. Of dat ze moeilijk kunnen loslaten, terwijl de toekomst net aan de jeugd is.
“Wat ik zeker niet wil, is me vereenzelvigen met het familiebedrijf”, realiseert Callens zich. “Ik wil andere dingen gaan doen, zoals m’n schouders onder maatschappelijke projecten zetten. Dat sociaal engagement heb ik van thuis uit meegekregen en op de een of andere manier wil ik dat doorgeven aan de volgende generatie. Dan is het goed dat je niet tot - bij wijze van spreken – op je sterfbed alleen maar met het familiebedrijf bezig bent.”
“Ik heb ooit het geluk gehad dat ik tijdens een of andere opleiding mijn eigen begrafenisspeech mocht uitschrijven”, gooit de Camino-topman het verhaal over een andere boeg. “Dat leek eerst een bizarre oefening en ik ben beginnen schrijven alsof de mensen die me dierbaar waren aan het woord kwamen: mijn kinderen, mijn ouders, mijn partner, mijn medewerkers. Ik kan je verzekeren, dan gaat het niet over de hoeveelheid huizen die je hebt verkocht. Dat is totaal irrelevant in de context van het leven. Wel: was je er als mensen je nodig hadden? Was je een luisterend oor? Heb je zelf plezier gehad?”
Ik heb ooit het geluk gehad dat ik tijdens een of andere opleiding mijn eigen begrafenisspeech mocht uitschrijven.
Een vrijere rol
Callens is dan wel overtuigd van zijn beslissing, hij beseft dat hem nog het een en ander te wachten staat. “Als ik niet meer in de vergaderingen bij mijn team zal zitten, ga ik toch een traantje wegpinken”, lacht hij. “Ik heb de mensen met wie ik dagelijks samenwerk dan ook enorm graag. Ik voel dat het heel emotioneel zal zijn, weliswaar op een positieve manier.”
Ik heb de mensen waarmee ik dagelijks samenwerk enorm graag. Ik voel dat het heel emotioneel zal zijn, weliswaar op een positieve manier.
Al betekent het afscheid geen vaarwel, benadrukt Callens. “Ik verdwijn niet of zo”, lacht de ondernemer. “Maar ik ga een nieuwe uitdaging aan, zal meer vanuit een vrije rol opereren.” Callens blijft aandeelhouder, is ook uitvoerend voorzitter en zetelt bovendien in verschillende raden van bestuur. “Daarnaast wil ik me ook meer achter de sociale projecten scharen die we binnen Camino steunen. Het Toontjeshuis is daar één van. Dat zijn kleinschalige woonprojecten voor mensen met een beperking om hen toch zo zelfstandig mogelijk te kunnen laten leven”, legt Callens uit. “We hebben daar een fonds voor opgericht waarvoor ik ook heel wat families probeer warm te maken om daar een stukje in mee te stappen. De nood is echt groot.”
De ervaring die ik in het bedrijfsleven heb opgebouwd wil ik met plezier aan die nieuwe generatie ondernemers doorgeven.
En er is meer, neemt Callens ons verder mee in zijn toekomstplannen. “Ik wil me ook inzetten voor de start-ups waarin we hebben geïnvesteerd. Zoals Homate, een commercieel bedrijf in smart living. En Coloc Housing - voor co-living.” De Oost-Vlaming wil die start-ups begeleiden naar de scale-upfase. “De ervaring die ik in het bedrijfsleven heb opgebouwd wil ik met plezier aan die nieuwe generatie ondernemers doorgeven.”
Leven is loslaten
Of de 56-jarige ondernemer bepaalde inzichten opdeed dankzij zijn beslissing? “Ik heb mijn vertrek als CEO niet aan de grote klok gehangen, maar ik heb wel ongelofelijk veel mooie reacties gekregen. Dat maakte mij enorm dankbaar. Ik heb beseft dat ik wel een weg zal moeten zoeken tussen hoe kan ik wat meer afstand nemen in mijn nieuwe rol maar toch dicht bij de mensen blijven die me hier zo dierbaar zijn”, zegt hij. “Ik denk dat ik wel iemand met impact ben. Het zaadje dat mijn vader heeft geplant, heb ik verder geteeld en ik heb het bedrijf voor een stuk mee richting gegeven. Van daaruit zijn heel wat nieuwe zaadjes ontstaan. En nu is het een kwestie van loslaten.”
“Eigenlijk is het ganse leven een continue oefening in loslaten”, filosofeert de West-Vlaming. “Je relatie, de opvoeding van je kind, om de vijf minuten naar je telefoon kijken, continu je mails checken,… Het zijn allemaal oefeningen in loslaten, en dat is met deze beslissing niet anders.”
Ik zou Geert de CEO-rol ook niet toevertrouwen als ik niet het volste vertrouwen in hem had. Hij zal het hart van de Camino-bedrijfscultuur behouden.
De vader van Joost Callens, die het bedrijf in 1966 samen met een partner uit de grond stampte, gaf hem daar goed advies in. “Je werk of je bedrijf is een middel om je te helpen leven en een thuis te creëren, zei hij altijd. Het is niet omgekeerd. Je leven moet niet in het teken staan van je werk. En dat is niet makkelijk: je runt een familiebedrijf, uiteraard wil je het goed doen en resultaat boeken. Maar die balans? Die ying én yang? Die is enorm belangrijk.”
Hij heeft er zelf een goed oog in, laat Callens weten. “Deze stap is niet echt zwaar voorbereid, maar allesbehalve ondoordacht. Ik zou Geert de CEO-rol ook niet toevertrouwen als ik niet het volste vertrouwen in hem had. Hij zal het hart van de Camino-bedrijfscultuur behouden: dicht bij de mensen staan, gesprekken voeren, brainstormen en tegelijk resultaten neerzetten.”
Feestje bouwen
Waar de afscheidnemend CEO het hardst naar uitkijkt? “Een goed feestje geven”, zegt hij enthousiast met fonkelende ogen. “We zijn hiernaast ‘In The Yard’ aan het bouwen: een gloednieuw kantorencomplex voor bedrijven binnen en buiten de Camino Group. Ik krijg er ook een bureau. De opening van het complex symboliseert voor mij hét moment van mijn vertrek.”
En dat is niet het enige waar hij benieuwd naar is, zo blijkt. “Ik kijk ernaar uit om verrast te worden door nieuwe ideeën van het team, door nieuwe impulsen en nieuwe initiatieven die worden uitgewerkt”, besluit Joost Callens.
