Van tweede klasse naar de Champions League

Een topondernemer is iemand die zijn zaakjes op orde heeft. Die is georganiseerd, werkt gestructureerd, beschikt over een hoog empathisch vermogen doch professioneel op de werkvloer, is heel open minded en blinkt vaak uit in creativiteit. Het is mijn definitie van een topondernemer. Maar daarom speelt die nog geen Champions League. Want diezelfde entrepreneur zal met een bescheiden team niet de noodzaak voelen om elke avond of tijdens de weekends achter de computer te kruipen. Die belt geen privé aangelegenheden af, geniet doorgaans van een goede nachtrust, en maakt voldoende tijd vrij voor zichzelf. En dat kan perfect als topondernemer in tweede klasse.

Nooit tevreden

Omdat topondernemers ook beschikken over een gezond ego zal de ambitie het vroeg of laat van hen overnemen. Ik herinner me de tijd dat er een bescheiden 2.000 euro op mijn bankrekening stond en ik droomde van een financieel zorgeloos leventje. Nu, 10 jaar later heb ik dat punt bereikt. Succesvol, gewaardeerd, mooie vooruitzichten. Maar waarom zijn topondernemers nooit tevreden? Is dat een persoonlijkheidsstoornis waaraan zij lijden om succesvol te worden? Het moet wel zo zijn. Want alles smaakt naar meer. Versie 1.0 wordt plots versie 8.5.9. En toch: bij elke overwinning groot of klein, is er geen echt gevoel van euforie. Het voelt meer als ‘missie geslaagd’. Want de twijfel of we wel het kunnen waarmaken, is er niet. Die is er eigenlijk nooit geweest.

Geen emotie, wel passie

Net zoals bij een tegenslag de teleurstelling ver te zoeken is. Als topondernemer creëer je een verdedigingsmechanisme die uit zelfzorg bepaalde emoties uitschakelt. Anders wordt ondernemen een emotionele rollercoaster. En emotioneel ondernemen is nooit een goed idee. Passie daarentegen wel. Mensen verwarren vaak emotie met passie terwijl beide zo verschillend zijn. Je kan perfect passie en professionaliteit combineren. Emotie en professionaliteit niet. En daar zit het verschil. Heb je dat door, of heb je je die skill zelf aangeleerd, dan ga je door de wolken.

Grenzen stellen

Ongepland belandt je bedrijf van de start-up- in de scale-upfase en mag je plots aantreden in de Champions League. Waarin dat bescheiden team van weleer maand na maand blijft groeien. Een overgangsfase waarin het willens nillens zoeken is naar een nieuwe balans.

Je entourage begrijpt het niet, want die topondernemer blijft dezelfde persoon. Maar wat het verschil is tussen tweede klasse en Champions League weet enkel de ondernemer zelf en alle andere spelers die op hetzelfde hoge niveau spelen. Je gaat je meer omringen met spelers uit dezelfde klasse, sommigen met al wat ervaring op de teller, anderen zijn dan weer net gestart. Je vindt een nieuw balans tussen werk en privé. Met hopelijk voldoende begrip van zowel je professionele als privé-kring. Omdat je tijdens het hoogseizoen even niet naar die barbecue van vrienden of familie kan komen of gewoon een avondje kan doorzakken.

Maar ondertussen blijf je er wel voor zorgen dat die wedstrijd op hoog niveau keer op keer gespeeld wordt, dat de winst wordt binnengehaald en je je professionele dromen kan waarmaken. Als het ware je meesterwerk. Je eigen Michelangelo. Je trofee. Aan alle Champions League spelers die dit stuk lezen: tonnen respect!