Twee weken geleden was ik bij de gelukkigen die hun vlucht mocht herboeken omdat Ryanair staakte. Vakantiestress, nergens voor nodig denk ik dan. Maar naast de luchtvaartsector zijn er bij zoveel andere bedrijven signalen op te vangen van vakbonden die oproepen om het werk neer te leggen, en dat doet mij als ondernemer toch de wenkbrauwen fronsen.
Een gil naar meer koopkracht is de slogan van elke betoger. Maar hebben we het hier dan effectief zo slecht? Volgens mij zijn veel mensen vergeten dat België één van de enige landen is ter wereld waar koopkracht gegarandeerd is dankzij de automatische indexering. Er was onlangs een studie van de Nationale Bank die aantoont dat de koopkracht van gezinnen er de komende jaren op vooruit zal gaan.
Eigenlijk mogen we van geluk spreken dat we in zo’n regio leven en een economie reeds opgebouwd hebben die dit allemaal kan dragen. Alhoewel, dat geld moet wel van ergens komen. Wat veel mensen vergeten is dat de bedrijven dit zullen ophoesten.
Laat het duidelijk zijn dat elke ondernemer die zijn P&L forecast reeds gemaakt heeft voor volgend jaar zich toch even in het haar zal krabben. En ongetwijfeld zullen er klappen vallen. Maar laat dan zo’n staking net NIET de oplossing zijn! Door acties te doen en deze bedrijven plat te leggen wordt het alleen maar moeilijker. Denk maar aan de concurrentiekracht van onze bedrijven ten aanzien van het buitenland.
Zit er dan een complot achter de index? Volgens vele activisten is de indexering van de lonen een voordeel voor de hogere lonen. Maar ik ben ervan overtuigd dat de manier waarop de indexering aangepakt wordt correct is en rekening houdt met alle aspecten binnen de samenleving.
Eigenlijk wordt er gestaakt voor een aspect dat in het verleden al afgedwongen werd. Zonde en vooral jammer voor de werkgever die hier de dupe van is.
